"ความฝึกจิตที่ข่มยาก ไว มีปรกติตกไปตามความใคร่ เป็นการดี เพราะว่าจิตที่ฝึกแล้วนำความสุขมาให้”

ในพระพุทธภาษิตบทนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงว่า จิตที่ฝึกแล้วนำความสุขมาให้ การฝึกจิตจึงเป็นการดี

ปรกตินั้นจิตเป็นสิ่งที่ข่มยาก แต่ก็ข่มได้ เบา ไว อ่อนไหว ไปตาม อารมณ์ต่างๆ ง่าย แต่ด้วยการข่ม การฝึก ก็สามารถทำให้หนักแน่นมั่นคงสม่ำเสมอได้ และแม้มีปรกติตกไปตามใคร่ คือ ยินดีพอใจในสิ่งที่น่าใคร่น่าปรารถนาพอใจ แต่ด้วยการข่มการฝึกก็สามารถทำให้ละความยินดีพอใจนั้นได้ 

เมื่อจิตได้รับการข่ม การฝึกแล้ว ให้ไม่อ่อนไหว เปลี่ยนแปลงไปตามอารมณ์ต่างๆ โดยง่าย และให้ละความยินดีพอใจในสิ่งที่ น่าใคร่ น่าปรารถนา พอใจได้ จิตก็จะเป็นจิตที่เป็นสุข และนี้แลที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า จิตที่ฝึกแล้ว นำความสุขมาให้

สมเด็จพระญาณสังวร