เข้าใจธรรมเพียงบทเดียว ก็เพียงพอ
คามณิ ! ...เพราะเหตุว่า ถึงแม้เขาจะเข้าใจธรรมที่เราแสดงสักบทเดียว
นั่นก็ยังจะเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลและความสุขแก่ชนทั้งหลายเหล่านั้น
ตลอดกาลนาน
สฬา. สํ. ๑๘/๓๘๗/๖๐๓.

พระศาสดาตรัสเพียงแค่นี้...ว่าถ้าพุทธบริษัทคนใดจำและเข้าใจธรรมะของพระองค์

ได้แม้เพียง 1 บทแต่เข้าใจแทงตลอดด้วยปัญญา พร้อมนำไปปฏิบัติก็จะหลุดพ้นได้

ไม่จำเป็นต้องจำได้อย่างมากมาย...

และเช้านี้ผมเสนอคำนี้ครับ...การละนันทิ (ความเพลิน)

4 พยางค์เท่านั้นเองครับ จำไม่ยาก ส่วนการเข้าใจและแทงตลอดด้วยปัญญา ต้องพิจารณาครับ

ละนันทิ เป็นมรรควิธีที่ง่ายวิธีหนึ่งในหลายวิธี เพราะเมื่อเกิดอารมณ์ใดๆขึ้นแล้ว ไม่ต้องไปสนใจ

ให้ละทิ้งอารมณ์นั้นทันที...ปฏิบัติอย่างไร ทางนี้ครับ

เมื่อเห็นอยู่โดยถูกต้อง ย่อมเบื่อหน่าย
(สมฺมา ปสฺสํ นิพฺพินฺทติ) ;
เพราะความสิ้นไปแห่งนันทิ
จึงมีความสิ้นไปแห่งราคะ
(นนฺทิกฺขยา ราคกฺขโย) ;
เพราะความสิ้นไปแห่งราคะ
จึงมีความสิ้นไปแห่งนันทิ
(ราคกฺขยา นนฺทิกฺขโย ) ;
เพราะความสิ้นไปแห่งนันทิและราคะ
กล่าวได้ว่า “จิตหลุดพ้นแล้วด้วยดี” ดังนี้.
(นนฺทิราคกฺขยา จิตฺตํ สุวิมุตฺตนฺติ วุจฺจติ).

ภิกษุผู้เพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ สยบ มัว
เมา ซึ่งรูปนั้นอยู่ นั่นแหละ, นันทิ (ความเพลิน) ย่อม
เกิดขึ้น.
เมื่อ นันทิ มีอยู่, สาราคะ (ความพอใจอย่างยิ่ง)
ย่อมมี ;
เมื่อ สาราคะ มีอยู่, สัญโญคะ (ความผูกจิตติดกับ
อารมณ์) ย่อมมี :

ภิกษุผู้ไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่
สยบมัวเมา ซึ่งรูปนั้น นั่นแหละ, นันทิ (ความเพลิน)
ย่อมดับ ;
เมื่อ นันทิ ไม่อยู่, สาราคะ (ความพอใจอย่างยิ่ง)
ย่อมไม่มี ;
เมื่อ สาราคะ ไม่มีอยู่, สัญโญคะ (ความผูกจิตติด
กับอารมณ์) ย่อมไม่มี :

เพราะมี ผัสสะ เป็นปัจจัย จึงมีเวทนา เพราะมีเวทนา เป็นปัจจัย จึงมีตัณหา

เพราะความดับของ ผัสสะ เวทนาจึงดับ เพราะความดับของผัสสะ ตัณหาจึงดับ

***ดังนั้นเมื่อ สัมผัสที่เกิดจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วเกิดอารมณ์ (เวทนา) ไม่ว่าจะ

พอใจ หรือไม่พอใจ สุขหรือทุกข์ ให้รีบละทิ้งอารมณ์นั้นให้ไว แล้วตั้งไว้ที่อุเบกขา ตัวตัณหา

ก็จะไม่เกิด เมื่อตัณหาไม่มีทุกข์ก็จะไม่มี....

นี่คือ...การละนันทิ