การแบ่งเขตการปกครองของประเทศจีน

ประเทศจีนไม่เพียงมีพื้นที่กว้างใหญ่  และทรัพยากรที่มากมาย  แต่ยังเป็นประเทศมหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่    

โดยแบ่งเขตการปกครองส่วนกลางออกเป็น 23 มณฑล (รวมไต้หวัน) (省shěng),

5 เขตปกครองตนเอง (自治区zìzhìqū)  ซึ่งมีชนกลุ่มน้อยอาศัยอยู่มาก,

4 มหานครใหญ่ที่ขึ้นตรงต่อส่วนกลาง (直辖市zhíxiáshì)สำหรับเมืองที่ใหญ่ที่สุดในจีน  

และ 2 เขตบริหารพิเศษ (特别行政区tèbiéxíngzhèngqū)  ที่จีนเข้าไปปกครอง 

23 มณฑล ได้แก่

黑龙江(hēilóngjiāng)เฮยหลงเจียง                  吉林(jílín)จี๋หลิน

辽宁(liáoníng) เหลียวหนิง                            河北(héběi) เหอเป่ย 

山西(shānxī) ซานซี                                          山东(shāndōng) ซานตง 

江苏(jiāngsū) เจียงซู                                       安徽 (ānhuī) อันฮุย 

浙江 (zhèjiāng) เจ้อเจียง                                               江西 (jiāngxī) เจียงซี 

福建 (fújiàn) ฝูเจี้ยน หรือ ฮกเกี้ยน              台湾 (táiwān)ไถวัน หรือไต้หวัน 

河南(hénán) เหอหนัน                                        湖北 (húběi) หูเป่ย 

湖南(húnán) หูหนัน                                            贵州 (guìzhōu) กุ้ยโจว 

广东 (guǎngdōng) กว่างตง หรือ กวางตุ้ง   海南 (hǎinán) ไห่หนัน 

甘肃 (gānsù) กานซู่                                             陕西 (shǎnxī) ส่านซี 

四川 (sìchuān) ซื่อชวน หรือ เสฉวน           青海 (qīnghǎi) ชิงไห่ 

云南 (yúnnán) หยุนหนัน หรือ ยุนนาน

 5 เขตปกครองตนเอง ได้แก่

内蒙古(nèiměnggǔ)      เน่ยเหมิงกู่ หรือ มองโกเลียใน         宁夏(níngxià) หนิงเซี่ย 

新疆 (xīnjiāng)           ซินเจียง                                     西藏(xīzàng) ซีจ้าง หรือ ทิเบต 

广西(guǎngxī)            กว่างซี หรือ กวางสี

4 มหานครใหญ่ที่ขึ้นตรงส่วนกลาง หรือ 4 เทศบาลนคร
北京 (běijīng)                 ปักกิ่ง
重庆 (chóngqìng)            จุงกิง
上海 (shànghǎi)             เซี่ยงไฮ้ 
天津 (tiānjīn)                   เทียนจิน

2 เขตบริหารพิเศษ
香港 (xiānggǎng)            ฮ่องกง  
澳門 (àomén)                 มาเก๊า